Za Duchem

monika3 · Gość

Mam na imię Monika,mam 22 lata i chce podzielic sie z wami tym co Bóg zmienił w mym życiu.Od kilku lat byłam chora,miałam padaczkę,koszmary w nocy i silne lęki,a teraz wszystko sie zmieniło.Wszystkie dolegliwości ustąpiły,zaczełam sie modlic,czytac Biblię i na nowo poznawac Boga jako miłującego Ojca,a przedtem znałam Go jako postac historyczną i tego,który tylko patrzy na nas z góry i karze za wszystko.Jednak okazało się,że Bóg taki nie jest,ale,że kocha swoje dzieci i pragnie dla nich wszystkiego co najlepsze.Przyjmuje nas takimi jakimi jesteśmy z naszymi zaletami i wadami.Dla Niego każdy jest ukochanym Dzieckiem Bożym.Za cud uzdrowienia fizycznego i duchowego Chwała Panu!!!! Smile

Ewa M.

Chwała Panu! Smile

Eden

Panie Chwała Tobie Smile

Monika .. super że znowu kroczysz jego ścieżkami Smile

i bardzo cieszymy się że się tym z nami podzieliłaś Smile

kkropelka

Chwała Panu, ciesze się, że odnalazłaś droge do Pana

kkropelka

nie długo ujrzycie moje świadectwo wiary ( mam taką nadzieje)

kkropelka

Zaszczepili we mnie Chrystusa

Moja wiara była nie najlepsza. Wierzyłam w Boga, ale na zasadzie, że byłam wierząca niepraktykująca. Jak byłam mało to niedzielna Eucharystia nudziła mnie (jak każde dziecko). Nie chciało mi sie chodzić, bo jest daleko położony (wtedy wydawało sie, że to daleko - 2,5 km). Jak to dziecko wolałam sie bawić, niż chodzić na nudne msze. Po pewnym czasie zaczęłam sie bać i kościoła i księży. Bałam sie chodzić na lekcje religii, bo wyszło by na jaw, że nie chodzę na niedzielne msze.

Ponad 10 lat temu byłam na wakacjach u mojej babci. Na tych wakacjach poznała ludzi z oazy, była to młodzież oraz klerycy z AWSD (Archidiecezjalne Wyższe Seminarium Duchowne) w Białymstoku. Śpiewali i grali oni na codziennej Eucharystii (służyli dwa razy dziennie). Ja ich tak bardzo polubiłam, że spędzałam z nimi każdą wolną chwilę, więc i do kościoła chodziłam dwa razy dziennie (rano i wieczorem). Między innymi to zaszczepili we mnie Chrystusa. Bardzo mi sie podobał sposób w jaki uczyli o Jezusie, mnie i inne dzieciaki, które tam mieszkały i te, które tam przyjechały, tak jak ja, na wakacje. Poprzez zabawę głosili Chrystusa (było przedstawienie kochającej się rodziny, z udziałem mnie i innych dzieciaków).

Potem moja wiara "kulała". Bóg powoli przestał mnie interesować. Powoli przestawałam chodzić do kościoła.

Pewnego wieczoru mocno sie modliła do Boga i miałam nadzieję, że On mi pomoże, lecz stało sie inaczej. Po tym rozczarowaniu uznałam, że Boga nie ma zrobiło sie strasznie pusto, zimno i cicho. Potem jak zdałam sobie sprawę z tego co zrobiłam, na nowo zaczęłam sie modlić i poszłam do konfesjonału, by się z Nim pojednać i udało sie.

Rok temu zaprzyjaźniłam sie z pewnym księdzem z mojej parafii i to między innymi dzięki niemu się nawróciłam. Zaczęłam czytać Pismo Święte, poszłam pierwszy raz na pieszą pielgrzymkę. Na nowo pokochała Kościół i Boga. Nawet miała myśl, aby wstąpić do zakonu. Tym roku byłam już kolejny raz na pielgrzymce, byłam również na rekolekcjach powołaniowych u sióstr zakonnych ze Zgromadzenia Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Po tych rekolekcjach uświadomiłam sobie, że życie zakonne to nie dla mnie, ale studiowanie teologi (gdy zdam maturę i egzamin zawodowy) traktuje bardzo poważnie, ale póki co, nadal jeżdżę to terezjanek.

mikael · Gość

I Uwielbienie tak JEMU chwała I Cześć - Niech Będzie